Tranen vol liefde

Op 22 april 2023 werden wij ouders van Kaya, en tegelijkertijd verloren we haar ook. Of tenminste, kan je spreken van verliezen? Verliezen impliceert dat we, als we goed zoeken, haar weer terug kunnen vinden. En dat is niet het geval. Kaya is dood, en dat is net zo hard en definitief als het woord dood klinkt. Er zijn geen verzachtende woorden voor, want er is niks dat het kan verzachten. Het verdriet en de pijn is hard en rauw.

​

Wat ben je op het moment dat je eerste kind niet meer bij je is? Hoe worden ouders genoemd die geen baby meer in hun armen hebben? Als je partner overlijdt dan ben je weduwe/weduwnaar, als je ouders overleden zijn dan ben je wees, maar wat als je kind is overleden? Weesouders?

Als er een woord is voor wat je bent, dan wordt je in een hokje gestopt. Maar een dergelijk hokje zorgt ook voor een bepaalde vorm van erkenning. Erkenning voor de pijn en het verdriet, erkenning voor wat we doormaken.

​

Het plan was om als Kaya was geboren, samen met haar en onze hond Kiwi, een camperreis te maken naar de Noordkaap. Na haar overlijden is dit plan naar de achtergrond verdwenen. Tot begin juni was er geen ruimte in ons hoofd om over deze reis na te denken. Daarbij wilde we de reis samen met Kaya ondernemen, en niet zonder haar. 

​

Toch hebben we uiteindelijk besloten om te gaan. Een reis voor het herdefiniëren van ons leven. Want hoe ga je verder met je leven zonder haar? Een reis voor het verdriet en de liefde die we voelen voor Kaya. Een reis met tranen vol liefde.