National park Lahemaa, net ten oosten van Tallinn in Estland. Tijdens een wandeling langs de kust komen we een berg met stenen tegen. Het valt meteen op omdat het niet natuurlijk gestapeld is en niet perse past in de omgeving. Er staat een bordje bij waarop staat uitgelegd dat volgens een legende de Zweedse koning Gustav Adolf II, na het leiden van schipbreuk aanspoelde op dit strand. Hij was zo blij dat hij nog leefde dat hij zijn naam op een steen schreef en zei dat iedereen die zijn naam op een steen zou schrijven geluk zou vinden in zijn leven. De 'lucky rock pile' was vernietigd tijdens de Sovjet tijd, maar is sinds 1973 weer opgebouwd.
Natuurlijk moesten we hier ook een steen neerleggen voor Kaya. Bij het gebrek aan een pen hebben we haar naam er met een andere steen ingekrast. Bart heeft ook nog een steen neergelegd met onze initialen. Maar het is moeilijk te geloven dat er ooit weer echt geluk komt in ons leven. En ik weet heus wel dat er weer momenten van geluk komen, maar nooit meer een alles overkoepelend gelukkig leven. Daarvoor is het gemis van Kaya te groots.
Zo zijn er tijdens deze reis elke dag grotere en minder grote momenten dat we met Kaya bezig zijn. We praten over haar, we huilen en soms zijn we alleen maar stil. Maar een feit is dat ze geen moment uit onze gedachten is. Ze had erbij moeten zijn, ze had deze reis samen met ons moeten maken. Dit hadden de eerste herinneringen met haar moeten zijn, en het doet zoveel pijn dat ze er niet is.
Het delen van fotos van onze reis met mensen thuis, vind ik daarom ook moeilijk. Ik wil niet dat er ook maar bij iemand de gedachte op komt dat we Kaya vergeten, dat ze niet elke seconde aanwezig is. Maar anderzijds wil ik ook niet het verdriet laten zien dat we elke dag hebben, daar maak je geen fotos van. Hoe vind je een balans tussen de 'blije' fotos en hoe onze reis daadwerkelijk voor ons is?
Comments