top of page

5 juli 2023 - dag van vertrek

tetske

Updated: Jul 30, 2023

Het stormt en er is onweer, net als de avond van Kaya's geboorte. Voor het eerst in mn leven weet ik niet of ik wel weg wil. Ik heb een onbestemd gevoel in mn buik, alsof ik wat vergeet, alsof ik een deel van mezelf achterlaat. Het voelt alsof ik iets moet doen, maar ben vergeten wat het is, en alleen nog maar weet dat het heel belangrijk is dat ik het doe.


Thuis staan we in een wachtstand. We zijn nog steeds aan het wachten op Kaya, alsof ze nog thuis kan komen. Verstandelijk weet ik heus wel dat dat niet gaat gebeuren, maar mn gevoel en mn lijf willen daar niet aan.

Het weg gaan voelt alsof we niet meer wachten. Ze gaat niet mee, we gaan door met ons leven en alles in mij schreeuwt dat ik dat niet wil. Ik wil niet door met mn leven, ik wil geen herinneringen maken zonder haar, ik wil haar en samen met haar avonturen beleven. Maar ik wil vooral haar bij ons. Wat maken die gevoelens het soms lastig. Want ik wil wel weg, ik wil weg van hier, weg van waar het leven ook weer geleefd wordt en de dagelijkse beslommeringen zich weer opstapelen. Weg van mensen die vragen stellen, weg van medelijdende blikken in hun ogen en vooral weg van hoopvolle vragen of het goed gaat met ons, of we er overheen zijn, of we weer verder gaan met ons leven, of we het een plekje hebben gegeven.... NEE, NEE, NEE, het is nog maar 2 maanden geleden, wat verwachten jullie eigenlijk???


Misschien is daar wel waar een deel van het gevoel vandaan komt. Ik wil niet dat mensen denken dat deze vakantie alles oplost, dat we weer terugkomen en verder gaan alsof er niets is gebeurd, alsof Kaya nooit heeft bestaan en alsof ze is vervangen door positieve vakantie verhalen. Ik wil niet als we terug zijn dat we alleen nog maar praten over de 'leuke' vakantie en niet meer over 'het moeilijke onderwerp' Kaya.


Dat onbestemde gevoel, zit in mn buik, een leegte, een gat... Iets wat niet meer opgevuld kan worden. Een deel van mij is er niet meer, het is samen met Kaya overleden. En ergens is er een verlangen om die leegte op te vullen met een reis, met nieuwe herinneringen.. en ergens wil ik dat niet, wil ik volledig zakken in die leegte en niet verder gaan met het leven. Lieve Kaya, was je maar hier en kon je al onze avonturen maar samen met ons beleven. Ik mis jou, ik mis een deel van mij...


Maar toch wil ik ook weg. Het thuis zitten en niks doen en kunnen, is ook verschrikkelijk. En aan werk moet ik echt nog helemaal niet denken. Dus we gaan. We vertrekken later dan gedacht. Dat is oke, zeg ik tegen mezelf. Maar ik vind het niet oke. Maar niks is ook echt oke. Alles is zo anders dan gedacht.




15 views

Recent Posts

See All

Comments


lastmemoryfotografie-148.jpg
lastmemoryfotografie-429.jpg
lastmemoryfotografie-162.jpg
lastmemoryfotografie-437.jpg

© 2023 Tetske Thoen 

bottom of page