Ik heb mn hele leven gedacht dat je bepaald ongeluk over jezelf afroept.. dat jouw houding in het leven bepalend is voor het leven dat je hebt/krijgt. En dit denkbeeld vind ik nu zo moeilijk te rijmen met wat is gebeurd. Ergens denk ik dat alle dingen in mijn leven een voorbereiding zijn geweest op het dragen van het verlies van Kaya. Maar ergens denk ik soms ook dat ik in de ogen van anderen een behoorlijk pittig leven moet hebben. En dat vind ik dan weer zwaar om te dragen. Zeker in verhouding met de gedachte dat je alles over jezelf afroept. Wat heb ik dan wel allemaal niet misdaan?
Ik vind het ook zwaar om te beseffen dat dit mij mijn hele leven bij blijft. Ergens in een van de eerste weken na het overlijden van Kaya zei iemand tegen mij: dit blijft een keerpunt, je hebt de tijd voor het overlijden en de tijd na het overlijden van Kaya. Ik vond dat toen heftig om te horen en legde het naast mij neer. Nu besef ik dat het waar is, en waarschijnlijk erger dan hetgeen diegene toen bedoelde te zeggen. Ik vind het heel zwaar dat dit verlies levens bepalend is. Dat het nooit over gaat, dat het nooit voorbij is. Dat dit iets is wat ik de rest van mijn leven bij me draag. Er is geen ontkomen aan. Bij alle leuke, moeilijke, mooie, verdrietige, blije momenten zal het gemis van Kaya er zijn. ALTIJD. En dat is zo definitief. Het is een van de weinige "altijds" die ik in mijn leven heb. Maar meteen ook een ontzettend definitieve. Kaya zal er altijd zijn voor mij. Ook als dat er niet meer is voor de mensen om ons heen. Bij elke positieve of negatieve mijlpijl, hoe groot of hoe klein ook zal het gemis van Kaya aanwezig zijn. Dat besef vind ik zwaar. Ik weet dat het minder aanwezig is dan dat het op dit moment is, maar ik weet ook (meer dan dat ik dat de eerste paar weken besefte) dat het er nooit niet is. En dat vind ik heftig. Ondanks dat ik het ook heftig vind om dit nu op te schrijven. Want ik zou ook niet zonder Kaya kunnen en willen... Maar in deze vorm wil ik het eigenlijk ook niet.
コメント