Wat is er na de dood? Als niet gelovig persoon heb ik hier niet vaak over nagedacht. Ik geloof wel dat er iets meer in tussen hemel en aarde dan met het blote oog te zien, maar ik geloofde niet perse in een leven na de dood. De dood van Kaya heeft dit niet perse veranderd. Ik geloof nog steeds niet in een hemel en een hel. Maar ik hoop wel met heel mijn hart dat als ik dood ben, dat ik haar dan weer terug zal zien.
Ik merk dat ik het vooral heel moeilijk vind dat zij 'daar' nu eerder is dan ik. Hier op aarde voelt het voor mij als falen, ik kan niet voor haar zorgen en heb haar ook niet kunnen beschermen. En ik kan dat ook niet daar waar zij nu is. Ik vind het moeilijk om niet te weten wie daar nu voor haar zorgt. Immers, mijn ouders zijn hier nog en Barts ouders ook. En om dan die verantwoordelijkheid neer te leggen bij onze opa's en oma's vind ik ook lastig. Zeker ook omdat ik de opa's en oma's van Barts kant niet ken, en die van mijn vader ook niet (goed). Dus blijft eigenlijk alleen mijn oma Hennie over. Die ruim een jaar geleden is overleden. Maar wat als zij druk is, of andere dingen te doen heeft, of niet heeft gemerkt dat Kaya is overleden. Wat dan? Is er dan niemand die voor haar zorgt? Is ze daar dan helemaal alleen? Moet ze zelf alles uitvinden? Is er niemand die haar kan troosten of er voor haar is?
Ik denk dat dit een van de moeilijkste gedachten is die ik heb. Die er altijd weer voor zorgt dat de tranen over mijn wangen lopen. Ook als ik dit op schrijf. Het gevoel van falen dat ik niet voor haar kan zorgen, niet hier en niet daar is zo groot. En de gedachten dat ze daar alleen is, doet ongelofelijk veel pijn. Het is niet zoals het hoort te zijn, wij hadden eerder moeten gaan dan zij, zodat we haar daarboven konden opvangen en voor haar konden zorgen. En als wij dat niet konden, dan op zn minst onze ouders. Maar ook dat is niet het geval (gelukkig maar, want we willen ze hier ook nog niet missen). Dat maakt deze gedachten misschien alleen maar moeilijk en tegenstrijdig.
Comments