3 maanden, het voelt als een nieuwe 'mijlpaal' die we niet mee hadden willen maken. We rijden vandaag in Finland door het gebied van duizend meren, op weg naar Koli National Parc. De wereld huilt een beetje met ons mee. Vandaag is de eerste dag van deze reis dat het hier de hele dag regent. Daarom besluiten we vandaag niet door het nationale park te wandelen en stoppen we bij een overdekte vuurplaats. Het zit vandaag niet mee, dus we doen gewoon een dagje niks. Dat is ook oke. Of tenminste, dat zou het moeten zijn.
3 maanden geleden, en ik voel een bepaalde onrust van binnen. Er zijn steeds meer dingen waarvan ik merk dat ik het vergeten ben. Niet meer precies weet hoe het was of hoe het voelde. Maar de heftigheid blijft. Het gevoel van de eerste dag na de bevalling, het gevoel van totale ontreddering, het gevoel dat het niet waar kan zijn, en het gevoel toen we Kaya echt weg brachten, haar daadwerkelijk in de oven zagen verdwijnen. Die heftige gevoelens worden niet minder heftig. De pijn niet minder groots. Die gevoelens lijk ik niet te vergeten. Maar ik vergeet wel hoe ze voelde, hoe ze rook (had ze wel een geur?), hoe ik haar vast had, hoe ze bij ons was.. dat lijkt wel steeds meer te verdwijnen. Waarom dat wel?
Het is kort geleden, maar ook al 3 maanden. 3 maanden! Een kwartaal. De leegte van binnen blijft. Ik kan niet omschrijven hoe het voelt. Alsof er letterlijk een deel van mij met haar is gestorven.
コメント